Στα τέλη του 19ου αιώνα ο συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός κλείνεται σε ψυχιατρικό άσυλο στην Αθήνα. Λίγο πριν έχει ξεσπάσει το ερωτικό του πάθος για τη δωδεκάχρονη Μπετίνα. Ζώντας έγκλειστος προσπαθεί να θυμηθεί την παιδική του ηλικία στην Κωνσταντινούπολη και τη Θράκη. Παράλληλα ξαναδιαβάζει και το λογοτεχνικό του έργο, που στηρίζεται σε αυτές τις μνήμες. Το βίωμα αλλά και η λογοτεχνική του επεξεργασία μπλέκονται στο ταραγμένο του μυαλό. Κυρίαρχο πρόσωπο των αναμνήσεών του είναι ο πολύ ηλικιωμένος παππούς του που έζησε τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του ντυμένος κορίτσι. Έκρυβε το φύλο του για να αποφύγει να υπηρετήσει στο στρατό. Ο παππούς του Βιζυηνού έζησε όλη του ζωή του μέσα στα παραμύθια και το όνειρο, διαμορφώνοντας κατά κάποιο τρόπο τον ψυχισμό του εγγονού του.